kraantikumar

మర్నాడు ఒక కర్రపుల్ల క్రాంతిని తీసుకుని మా ఇంటికి వచ్చాడు.వాడిని బయటే నిలబెట్టి క్రాంతి ఇంటిలోకి వచ్చాడు.అసలు సంగతేమని అడిగాను.వాళ్ళ పల్లెటూరిలో ఒక వీధిబడి మాస్టారి కూతురు . ఆమెని చూడగానే యేదోలా అయిపోయేడట.కొన్ని జన్మలనించీ కలిసివున్న అనుబంధమని అనిపించిందట. ఆ అమ్మాయికికూడా అలానే అనిపించిందా, యెప్పుడయినా చెప్పిందా అని అడిగేను. చెప్పుతో కొడతానందట. ఇంకా గోల చేస్తే వాళ్ళ వాళ్ళతో చెప్పి చావగొట్టిస్తానందట.అయితే మరెందుకీ గోల అనడిగేను. మనసనేదొకటుందికదా అన్నాడు.బియ్యే సంగతేమయింది.మళ్ళీపరీక్ష రాశావా అని అడిగాను.వాడి ముఖమే చెప్పింది. చూడు క్రాంతీ మనం వేసిన నాటకాలు వేరు. జీవితం వేరు.మనతోనే తిరిగిన తేజేశ్వరరావు ని చూడు. అతను పేదప్రజల పక్షాన నిలబడి యెంతో పోరాటం చేశాడు. వాళ్ళకి దేవుడై నిలిచాడు. ప్రాణాలకి లెక్క చెయ్యలేదు. ప్రాణం ఇస్తే ఆశయాలకోసం ఇవ్వాలికాని ఇలా వూహల కోసం కాదు అని చెప్పాను. నన్ను చూడు. నేనూ జీవితంలో యేదో కొంత సాధించాను.అనీ చెప్పాను.[ఇలా ఇంటర్నెట్ లో వున్నప్పుడల్లా వీటన్నిటికీ మూలస్తంభమైన ఐ సీ ఆవిర్భావంలో నాకూ సూదిమొనంత భాగస్వామ్యం వుందనిపించినప్పుడు అప్పుడప్పుడు ఛాతీ ఉప్పొంగుతుంది]ప్రేమ చాలా చిన్న విషయం అని నేనంటే నా పక్క నమ్మలేనట్టుగా చూశాడు.అంతేనంటావా అన్నాడు. యేమనడానికీ నేను సర్వాంతర్యామినికాదు. నా ఉద్దేశం చెప్పాను. ఒక మిత్రుడిగా సలహా ఇచ్చాను అని చెప్పాను. తరవాత అందరం కలిసి లంచ్ చేశాం.చాలా రిలాక్స్డ్ గా మారాడు.మధ్యాహ్నం టీ కూడా అయ్యాక వెళ్ళొస్తాను, థాంక్స్ అని చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు. మళ్ళీ ఇప్పటి దాకా కనపడలేదు. బాగుపడ్డాడో లేక నన్ను కూడా కౄరకఠోర లోకంలో ఒక భాగంలా భావించి కాలంలో కలిసిపోయాడో పెరిమాళ్ళకెరుక