varsham

వర్షం వచ్చి వెలిసింది. ఒక వారం రోజులుగా రోజూ వర్షమే. కుండపోత కాకపోయినా జల్లుజల్లుగా.కడుపునిండినవాడికి మనసు చల్లగా. మా వూళ్ళో బీచ్ రోడ్డులో వర్షం పడుతుంటే డ్రైవ్ చేసుకుంటూ వెళ్ళడం యెంత బాగుంటుందో. సముద్రం మనతో యేదో చెప్పాలని కుతూహలపడుతున్నట్టు యెగిరెగిరిపడుతూ ఉంటుంది.లాలపాడిపడుకోబెట్టిన పిల్లలా ఇసుకంతా తడిసి యెగరకుండా కదలకుండా వుంటుంది. బీచ్ రోడ్డులో ఒక ఓపెన్ ఎయిర్ రెస్టరెంట్ ఉంది. యెండ తగలకుండా వేసిన గొడుగుల కింద కూర్చుని వాన చూస్తూ బజ్జీలు తింటుంటే హాయిగా వుంటుంది.జంక్ ఫుడ్ తిన కూడడని విజ్ఞులు చెప్పినా ఇలాటి ఆనందాలు లేని జీవితాలు కలకాలం యెందుకనిపించదా. కారు ఇప్పుడొచ్చింది కాని కాళ్ళు పుట్టినప్పట్నించీ వున్నాయికదా. చదువుకునేటప్పుడూ పెళ్ళయిన కొత్తలోనూ మా పిల్లలకి ముఫ్ఫయ్యేళ్ళు వొచ్చిందాకా బీచ్ లో ఆనందించిన క్షణాలు యెన్నో యెన్నెన్నో. ఆర్ కే బీచ్ అంటేనే విశాఖపట్నం అప్పుడూ యిప్పుడూ కూడా. ఆకారం పూర్తిగామారిపోయినా కూడా. యిప్పుడు కమ్మర్షియల్ అని నేననను. యే రోజుల అవసరాలు అప్పటివి. మేం చదువుకునే రోజుల్లో ఆ బీచ్ లో క్వాలిటీ రెస్టరెంట్ వుండేది. అక్కడో లావుపాటి ముసలాయన [మాకలా అనిపించేది. కాని యేభయ్ యేళ్ళుండేవేమో] వుండేవాడు. మేమెప్పుడయినా వెళితే చాలా అనుమానంగా చూసేవాడు. వీళ్ళసలు డబ్బులిచ్చే రకాలేనా అల్లరి చేసి పోతారా అనుకునే వాడేమో. అతని తప్పు లేదు. అయిస్ క్రీములూ ఫింగర్ చిప్సూ నాన్ లూ ఆ రోజుల్లో డబ్బున్న వాళ్ళ సరదాలే. మామూలు వాళ్ళంతా వేరుశనక్కాయలూ, ముంతకిందపప్పూ తినే వాళ్ళు. పిచ్చి ముండాకొడుకు తనిచ్చే ఫింగర్ చిప్సు ముంతకిందపప్పు కాలి గోటిక్కూడా సరిపోదని వాడికి తెలీదు-- అని అనుకునే వాళ్ళం. కాని ఇంత వయసు అనుభవం ఒచ్చాక ఒక అనుమానం ఒస్తోంది. తన రూములో కూర్చుని ముంతకింద పప్పు తింటూ మమ్మల్ని చూసి వెర్రివెధవల్లారా అని నవ్వుకునే వాడేమో.