tag:blogger.com,1999:blog-50804795207737535312024-02-20T10:19:52.229-08:00అశోక్ జ్ఞాపకాలూ కబుర్లూవిజయనగరం విశాఖపట్నం లలో ఇరవయ్యో దశాబ్దపు రెండో సగంలో జీవితపుజ్ఞాపకాలుAshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.comBlogger114125tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-88811980626344233482016-03-14T20:02:00.001-07:002016-03-14T21:46:10.419-07:00ఎవరు<p dir="ltr">నేనెవర్ని?<br>
క్రేజీ అని నాకిచ్చిన నిర్వచనం నిజం చెయ్యడానికి కాదు.<br>
నిజంగానే యిప్పుడే ఈ బ్లాగ్ పోస్టులు తిరిగి చదివినప్పుడు<br>
నాకొచ్చిందీ అనుమానం.<br>
నేనేనా ఇదంతా రాసింది? మరెందుకు రాయడం లేదు?<br>
ఇది నేనే ఐతే మరి రోజూ తిని పడుకుని  టివి లో వాస్తుసిరి, ఆనందసిద్థి లాటి కార్యక్రమాలు చూస్తూ వాడి అజ్ఞానాన్నీ చూసేవాడి మూర్ఖత్వాన్నీ తిడుతూ ఉండే ఆపరమ మూర్ఖుడెవరు?<br>
నేనేనా?<br>
ఫేస్ బుక్ లో ఎవరేం రాస్తున్నారో చూస్తూ <u>ఒకనాటి</u> నావిద్యార్ధుల సంతోషాన్నీ విజయాలనీ పంచుకుంటూ  <br>
ఆనందిస్తున్నదెవరు?<br>
ఆదీ నేనేనా?<br>
నా మనమళ్లరో ఓరిగామి బొమ్మలు చేసి కేరింతలు కొడుతున్న ఫూల్ ఎవరు?<br>
అదీనేనే?<br>
I am a crazy person who relishes doing what he feels at a particular moment and knows only enjoying life!<br>
That's <u>me</u></p>
AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-4700767861363145222015-04-15T03:26:00.002-07:002015-04-15T03:26:56.041-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
నిజంగా నిజంగా నిజంగా మళ్ళీ మొదలవుతోంది. యీ వారమే</div>
AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-2662691899953005332014-05-21T03:37:00.003-07:002014-05-21T03:39:50.057-07:00తమ్మావారి మరో చమక్కు<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
మేము 2 వ సంవత్సరం పరీక్షలు రాస్తున్నప్పుడు కామేశ్వరరావుగారు ఇన్ ఛార్జ్ హెడ్ గా ఉన్నారు. ఆ ఏడాది ప్రాక్టికల్స్ లో అన్ని సబ్జెక్టులకీ ఆయనే ఇంటర్నల్ గా ఉండడం చాలా కామెంట్లకీ ఛలోక్తులకీ దారిచ్చింది.<br />
అప్పట్లో థియరీ కాని ప్రాక్టికల్స్ కాని ఎందులో పరీక్ష పోయినా మొత్తం అన్నీ తిరిగి రాయాలిసిందే. అందువలన ప్రాక్టికల్స్ రాసేవారు చాలా మంది ఉండేవారు. మా బాచిలో అంతకుముందు ఐదారేళ్ళుగా పరీక్షకి వస్తున్న మేధావి<br />
(! ) ఒకాయన ఉన్నాడు. తమ్మా వారిని చాలా కాలంగా తెలిసుండడం చేత ఆప్టిక్స్ అసలు తెలీని వాడు( అనే భావంతో) ఎగ్జామినరు గా రావడం వేళాకోళంగా భావించేడు ..తనా పరీక్ష పాసే కాలేదన్న సంగతి మరిచి.<br />
అతని దగ్గరకి తమ్మా వారు రాగానే నవ్వుతూ చూశాడు.<br />
ఏం చేస్తున్నావు అని తమ్మా వారి ప్రశ్న<br />
ఏముందండీ.. యీపక్క ఆబ్జెక్ట్ పెట్టాను. యిది లెన్సు. ఆపక్క ఇమేజి వస్తుంది. దూరాలు చూస్తే జవాబు వస్తుంది, అని నవ్వుతూనే జవాబు చెప్పాడు.<br />
<br />
మరైతే నీకెందుకలా చెమటలు పడుతున్నాయ్? అని అడిగి తమ్మా వారు ముందుకు సాగారు.<br />
<br />
అతనికి ఏంతగిలిందో అర్థంకాక బిత్తర పోయాడు.<br />
<br />
తమ్మావారా మజాకా</div>
AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-69741792961210353082014-04-30T07:38:00.002-07:002014-04-30T07:42:37.745-07:00ధన్యవాదాలు<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
అభిమానంతో కోప్పడుతున్న మిత్రులందరికీ ధన్యవాదాలు. కొందరు యిక్కడ, కొందరు ఫేస్ బుక్ లో, కొందరు ఇమైల్ లో కోప్పడుతూ పలకరిస్తున్నారు. అందరికీ క్షమాపణలు.<br />
మీరందరూ అనుకుంటున్నట్టు ఓపిక లేకపోవడంకాని, బద్ధకం కాని కారణంకాదు. కొంతమంది మిత్రుల అపార్ధం వల్లనే ఆపాను. కాని యింతమంది అభిమానంగా పలకరించాక మనసు స్థిరపరచుకుని తిరిగి ప్రారంభించాను. యిక ఆపనని మాట యిస్తున్నాను.</div>
AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-40059504673029058872014-04-28T03:32:00.005-07:002014-04-28T03:32:54.468-07:00మరోసారి తమ్మా వారు<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
తమ్మా వారి గురించి చెప్పేటప్పుడు చాలా జ్ఞాపకాలు.<br />
మా ప్రొఫెసర్ రామకృష్ణరావుగారు సెలవులో ఉండగా ఒక పక్షం పాటు ఆయన హెడ్డుగా నటించారు(ACTING అనాలి.... ముక్క అనువాదం చేశాను..తమ్మావారు కొంతకాలం నాటకసంఘ కార్యదర్శి గా ఉన్నారని గుర్తొచ్చి) ఆప్పుడే లైబ్రరీ లో మీటింగు ఉందని హెడ్డుకి పిలుపొచ్చింది.<br />
యిలాటివంటే ఆయనకి నప్పక నాగమునేశ్వరరావు గారిని వెళ్ళమని చెప్పారు.<br />
<br />
తమ్మావారిని వేళాకోళం చేసే అవకాశం వదులుకోలేక ఆయన మీ హెడ్డెక్కడంటే ఏం చెప్తాను అన్నారు.<br />
<br />
హెడ్డు లేదని చెప్పండి.. అని తిరిగి జవాబు వచ్చింది. తమ్మావారా మజాకా</div>
AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-5166307060698517262012-10-19T04:05:00.001-07:002012-10-19T04:18:41.141-07:00తమ్మావారు<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
అప్లైడ్ ఫిజిక్సులో నా చదువు ని గురించి చెప్పేటప్పుడు తమ్మా కామేశ్వరరావుగారిని తలుచుకోకుండా ఉండడం చాలా కష్టం.సాత్విక భోజనంలో నంచుకోడానికి పచ్చిమిరపకాయలాగ ఆరోజుల్లోని ఫాకల్టీలో ఆయనొక్కడే కాస్త సెన్స్ అఫ్ హ్యూమర్( క్షమార్హుడిని ఎంత ఆలోచించినా దీనికి తెలుగు పదం కొన్నేళ్ళుగా దొరకడంలేదు) ఉన్న మనిషి.మిగిలినవారంతా బిగుసుకు పోయి ఉండేవారు. <br />
అంతేకాకుండా ఆయన చాలా వాక్శుధ్ధి ఉన్న ఉపాథ్యాయుడు.నాఉద్దేశం ఆయన ఏదైనా చెపితే అది కళ్ళకి కట్టినట్టు అనిపించేది.కళ్ళముందు హోలోగ్రామ్ లాగ ఆడేది. దీనికి మంచి ఉదాహరణ టార్షన్ స్ట్రైన్ గురించి ఆయన మాకు చెప్పినది. కేవలం చేతులు తిప్పుతూ టార్షన్ వల్ల వస్తువు ఏరకంగా విరుగుతుందో ఆయన చూపిన తీరు యిప్పటికీ<br />
ఏభై ఏళ్ళతరవాతా నా కళ్ళముందు కదుల్తోంది. ఒక రకంగా ఆయన నాకు ఇన్ స్పిరేషన్ అని చెప్పాలి. ఆ మహాను భావుడి కొరడాల్లాంటి రిపార్టీలు చాలా ఉన్నాయి సందర్భాన్ని బట్టి చెప్తాను.</div>
AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-72000189731544454112012-08-05T21:58:00.002-07:002012-08-05T21:58:44.566-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
60లలో ఆంధ్రా యూనివర్సిటీ కేంటీనుకి భలే పేరుండేది. ఎక్కడెక్కడినించో మనుషులు వచ్చి టిఫిన్లు తినేవారు.మా మిత్రుల జీనితాలలో దాని పాత్ర చాలా పెద్దది. లెక్కలేనన్ని గంటలు అక్కడేగడిపాము కబుర్లతో సరదాలతో. అక్కడి సర్వర్లుకూడాచాలా సరదాగా ఉంచేవారు. ఒకసాయంత్రం మిత్రులందరమూ కూడి ఉండగా ఒకరు ఉల్లి గారె, ఒకరు ఉల్లి దొశ ఇలా చెప్పుతుండగా చివరి వాడు ఉల్లి కాఫీ చెప్పాడు....<br />
సర్వరు మామూలుగానే వెళిపోయి అందరితోపాటు వాడికీ తెచ్చాడు.కప్పులో కాఫీ, సాసర్లో ఉల్లిముక్కలూ.</div>AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-45884678598801152312012-03-03T05:07:00.000-08:002012-03-03T05:07:36.967-08:00రిప్ వాన్ వింకిల్నేనుచాలా కాలంగా పోస్ట్ చెయ్యడానికి బద్ధకిస్తున్నానన్నది పదహారణాల (పాతరోజుల గురించి కదా ) పచ్చి నిజం. ఫేస్ బుక్ లూ ట్విట్టర్లూ పనిజరిపించెస్తున్నాయనడం కూడా నిజమే.సౌమ్యగారి కామెంట్ లేక పొతే మరి బద్ధకం వదిలేదో లేదో తెలియదు.నేనురాసేవన్నీ ఒకానొక సంధి యుగం లో యువకుని అనుభవాలు ఏభై సంవత్సరాల తరవాత గుర్తుచెసుకుని రాసినవి.<br />
<br />
సంధి యుగం దేనికంటే ఆ రోజుల్లోనే కాసియస్ క్లే మహమ్మదాలీ అయ్యాడు.ఆ రోజుల్లోనే బీటిల్స్ ఆవిర్భవించారు. డిలాన్ థామస్ మనసులని వెలిగించాడు.మా ముందు ఆట చూపిన చంద్రశేఖర్ సునీల్ లాటివారు ప్రపంచం మనసు దోచారు. నక్సలైట్ ఉద్యమం మా మిత్రులు, పరిచయస్తులు ఎందరివో ప్రాణాలు తీసుకుంది. ఇలాటి యుగంలో రాడికల్ వాతావరణం లోపుట్టి పెరిగిన యువకుని భావాలెలా వున్నాయి కుర్రవాడిని మనిషిగా ఎలా మారాను ,ఒకానొక గిల్టీ భావం నించి బయటికి వచ్చినదెలాగో నాకే తెలీనిది ఎలా రాస్తానో మరి. అందుకేనేమో ఆలస్యం.<br />
<br />
రేపో ఎల్లుండో ఒకసారి విజయనగరం వెళదామనుకుంటున్నాను. మరోసారి ఆ , మాహౌల్ , అన్నమాట బాగా సరిపోతుంది.. తెలుగులో సరైన పదం పరీశోధించాలి. ని అనుభవించి మనసేమైనా తిరిగి వెలుగుతుందేమో చూస్తాను.AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-36973484457497748652011-06-05T17:42:00.000-07:002011-06-05T17:43:47.112-07:00అక్షరాలుజీవితం హోరుగాలిలో అక్షరాలు ఎగిరిపోయాయి.వెతుక్కుంటుంటే ఎండుటాకులూ కర్రపుల్లలూ దొరుకుతున్నాయి.అప్పుడప్పుడు దొరికే అక్షరాలు కలిపితే ఒక్కోసారి అర్ధముంటుంది..చాలాసార్లు ఉండదు. ఎందుకొచ్చినబాధ అక్షరాలేకదా అనేవాళ్ళకేంతెలుస్తుంది..అదేనాతపన అనిAshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-73521478717947381902011-05-23T02:57:00.000-07:002011-05-23T03:06:09.910-07:00choti choti baateinపొద్దున్నే లేచి టీవీ ఆన్ చేస్తే ఆనంద్ పాటలు వస్తున్నాయి.ఛోటీ ఛోటీ బాతోంకి హై యాదే బడీ.
ఎన్ని జ్జ్ఞాపకాలు...
అమ్మమ్మ పెట్టిన పెసర ఆవకాయ... అమ్మ చేసిన దొండకాయవేపుడు...కిర్లంపూడి హాస్టల్లో చేమ ఫ్రై.... నాభార్య చేసే వంకాయ పుల్లబజ్జి...
ప్రేమ్ జిత్ లాల్ తోకలిసి 60పైసల టిక్కట్ తో దిల్ తేరా దివానా చూడడం..
ఆషుతో కలిసి సైకిల్ మీద పబ్లిక్ గార్డెన్ కి వెళ్ళిన రోజులు,
పెదనాన్న గారితో రిక్షా మీద వెళ్ళి చార్ మినార్ దగ్గిర ఐస్ తేవడం..
ఆబూ అబ్రహామ్ తో కలిసి పార్క్ ( అప్పట్లో సన్ ఎన్ సీ) హోటల్ నించి వడిచి వచ్చి ఆంధ్రా యూనివర్సిటీ ఔట్ గేట్ వద్ద మసాలా వడలు తినడం..
నా భార్యతోకలిసి హనీమూన్ లో బేలూరు చూడడం..
మా అబ్బాయిల బాల్యం...
ఆఖరి బంతిలో జావేద్ మియాందాద్ 6కొడితే ముఖాలు వేలాడేసిన నా పిల్లల్ని ఓదార్చడం..
తాతా అని వాటేసుకునే రోహన్. తాతీ అని డాన్సుచేసే రోహిత్,
రిచాస్ తాత అని మీద వాలే రిచా..
తాతాఆఆఆఆ అని అరిచే రియా..
మొన్న పార్కులో నాటిన మొక్క నిన్న వాకింగ్ కి వెళ్ళినప్పుడు పూసి పలకరించడం.....జీవితం నవ్వుల నజరానాAshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-41887279967626780972010-10-22T03:29:00.001-07:002010-10-22T03:40:20.392-07:00అసాసినేషన్<p>లిటరరీ అండ్ కల్చరల్ అసాసినేషన్ పేరు ఊరికే రాలేదు.ఒక సారి యువజనోత్సవాలలో ఏటుకూరి బలరామమూర్తి గారు వక్తగా వచ్చారు. ఆయన్ని పరిచయంచేస్తూ అప్పటికార్యదర్శి మహానుభావుడు కీర్తిశేషులు బలరామమూర్తిగారు అని సంబోధించాడు. వారు చిరునవ్వుతో నాకింకా కీర్తితోనేమిగలాలనిలేదు అనిసర్దుకున్నారు.</p> AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-75567155994587558992010-10-07T03:00:00.000-07:002010-10-07T03:06:09.658-07:00ఇంకా ఎన్నెన్నోకాన్వొకేషన్ లాగే మరో ముఖ్యమైన ఘట్టం ఎన్నికలు. పార్టీలు ప్రవేశించి ప్రతిష్ఠ దిగజార్చకముందు చాలా ఆనందదాయకమైన సమయం. పానెళ్ళని ఎన్నుకునేవాళ్ళం. పానెల్ లో అద్యక్షునిగా నిలబడే వాళ్ళకి వక్తృత్వ పోటీలు జరిగేవి. మంచి వక్తలే నిలబడే వారు మామూలుగా. ఎన్నికవడానికి ఆ డిబేటే ప్రధానంగా వుండేది. ఆంధ్రా యూనివర్సిటీ అద్యక్షులుగా ఎన్నికైన వారు ఐ ఏ ఎస్ వంటి వాటికీ లేదా ఇతర వున్నత పదవులనీ అధిష్టించడం మామూలే హెచ్ జె దొర ,వ్యాస్ వంటి ఐ ఏ ఎస్ అధికారులూ,భాస్కరప్రసాద్ వంటి ఐ ఏ ఎస్ ఆఫీసర్లూ అందరినీ మించి ప్రసన్నకుమార్ గారి వంటి విజ్ఞులూ ఆ జాబితాలో వున్నారు. ఎంత జనం వెనక వున్నా మంచి వక్త కాకపోతే ఎన్నికవడం దాదాపు అసాధ్యమే. అన్ని కాలేజీలూ కలిసి వుండడంతో ఆ రోజుల్లో ఇంజనీరింగ్ వాళ్ళూ సైన్స్ వాళ్ళూ అద్యక్షపదవికి అంతగా ఆసక్తిచూపేవారు కాదు.మహా అయితే బాగుండదని జాయింట్ సెక్రెటరీ గా వుండే వాళ్ళు. దీనితో పాటు హాస్టళ్ళ ఎన్నికలు కూడా కేతిగాడిలా వుండేవి. వాటిలో కూడా అన్ని సబ్జెక్ట్ల వాళ్ళూ కలిసే వుండడంతో మజాగానే వుండేది. . ఇక్కడ ఒక మాట చెప్పాలి. లిటరరీ అండ్ కల్చరల్ అసోసియేషన్ అనేది ఒకటి వుండేది. దానికి లిటరరీ అండ్ కల్చరల్ అసాసినేషన్ అనె ముద్దుపేరుతో పిలుచుకునే వాళ్ళం. మరిప్పుడేమనాలో తెలీటంలేదు.AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-50392527192788241512010-08-15T03:06:00.001-07:002014-06-29T01:55:05.806-07:00మళ్ళీ విశాఖ కబుర్లు<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
కాన్వొకేషన్ గురించి రాస్తున్నానుకదా. కాన్వొకేషన్ అంటే ఆరోజుల్లో ఒక జాతరలాగే వుండేది.వారం రోజుల ముందునించే షెడ్స్ అనబడే హాస్టళ్ళ వరండాలలో గౌన్లు అద్దెకిచ్చే వాళ్లు మకాం వేశేవాళ్ళు. కాన్వొకేషన్ కి గౌన్ తప్పనిసరి.సాధారణంగా వాళ్ళందరూ తమిళులూ మళయాళీలూ వుండేవారు. కారణం తెలీదుకాని దక్షిణభారతంలోని యూనివర్సిటీలన్నిట్లోనూ వీళ్ళే వుంటారని అనుకుంటాను.మూడు రూపాయలిస్తే గౌను ఇచ్చేవారు.మంచిగా మాట్లాడితేనూ బతిమాలితేనూ తగ్గించేవారు.నవ్వొస్తుందేమోకాని ఆ రోజుల్లో 2 ప్లేట్ల టిఫినూ కాఫీకి అర్ధరూపాయే అయేది. లీలామహల్లో సినిమా టిక్కెట్టు రూపాయి పది పైసలు బస్సు టిక్కెట్టు పన్నెండు పైసలూ. రూపాయిన్నర తీసుకెళితే సినిమాప్రోగ్రామంతా అయేది-ఇంటర్వెల్లో ఐస్ క్రీం సోడాతోసహా.మరో విశేషం ఆ వారంలోనే యువజనోత్సవాలూ నాటక పోటీలూ జరిగేవి. రాష్ట్రంలో వివిధ కాలేజిలనించి వచ్చిన జట్లు నాటకాలాడేవి.జె వి డి ఎస్ శాస్త్రిగా వచ్చి తస్మాత్ జాగ్రత నాటకంలో ఉత్తమనటుడూ ఉత్తమ నాటకం ప్రైజు పొందిన వ్యక్తి జంధ్యాల గా సినిమారంగంలో ప్రసిధ్ధుడయారు. అది చాలాకాలం తరవాత జరిగింది. సమయం ఒచ్చినప్పుడు ఆ సంగతి. 63 లో నేను బి ఎస్ సి డిగ్రీ తీసుకున్నప్పుడు మావూరి మిత్రులతోనూ ఇక్కడి మిత్రులతోనూకలిసి స్టీవ్ మెక్వీన్ డర్టీడజన్ లీలామహల్లో సెకండ్ షో చూడ్డం ఒక మంచి జ్ఞాపకం.ఆ మోటార్ సైకిల్ రైడ్ మనసులో చాలాకాలం వుంది. ఇప్పటికీ సి డీ వేసుకుని చూస్తుంటానప్పుడప్పుడు.</div>
AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-9191725796927623422010-08-02T04:19:00.001-07:002010-08-02T04:37:02.994-07:00పిడుగురాళ్ళ లో పోలార్ బేర్మొహమాటానికి పోయి కొన్ని కాంట్రాక్టుల లంపటంలో చిక్కుకుని యేడాది పాటు పిడుగురాళ్ళ లో పోలార్ బేర్ లాగ బతికేను.సంతృప్తికరంగానే పేరూ ధనమూ వచ్చినా నేనెందుకు చేస్తున్నాను అనే చింత మిగిలింది. అదృష్ట వశాత్తూ సునీతా, అనూష్కా, కీరవాణీ కలిసి "ఎగిరిపోతే ఎంతబాగుంటుందీ" అంటూ నన్ను నాకు మళ్ళీ పరిచయం చేశారు.
విశ్వవిద్యాలయం జ్ఞాపకాలమధ్యలోనే ఆగాను.అవి జ్ఞాపకాలు కావే --నా జీవితమే-ఆ మనుషులందరూ నా హృదయస్పందనలే. మనసా వాచా ఎప్పుడూ కలిసే వుంటాం.ఈ వారం నించీ మళ్ళీ జూలు విదిల్చి బూజు దులుపుకుని తప్పకుండా రాస్తాను-లేకపోతే నేను నేను కాకుండా పోతున్నట్టు అనుమానంగా వుంది.AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-32657619808511272542009-07-31T17:37:00.000-07:002009-07-31T17:42:58.602-07:00యు ఎన్ బీ రావుముల్లు మరిచిపోయేలా చేసిన అజ్ఞాత వ్యక్తికి కృతజ్ఞతలు.ఆయన ఒకానొక వెబ్ సైట్ లో నా బ్లాగు గురించి రాసిన రివ్యూ చదివి మళ్ళీ రాయాలని కోరిక కలిగింది. యు. నాగభూషణరావు అని ఒక మంచి మిత్రుడు. విజయనగరం లో పి యు సీ లో క్లాసుమేటు. బి ఎస్ సీ లో జియాలజీ తీసుకోడంతో క్లాసు మారింది కాని స్నేహం మారలేదు.కొంచెం సెన్సిటివ్ వ్యక్తి. మన మందం టోలుకీ దానికీ యెలా కుదిరిందో చెప్పలేను కాని కుదరడం మాత్రం నిజం. యూనివర్సిటీకి వచ్చినప్పుడు కూడా ఇద్దరం కలిసే వచ్చాం. వాడు జియాలజీ ఎం ఎస్ సీ లో చేరాడు. చేరిన కొత్తలో ఇద్దరం మార్నింగ్ షో సినిమాకి వెళ్ళాం.ఆనాటి అలంకార్ థియేటర్ లో.సహదేవుడిలాకాదులెండి. మాకు విశాఖ కొట్టిన పిండే.సినిమా అయి బయటకి వచ్చాక చాలా రష్ గా వుంది. ఆ సందడిలో వాడి పర్స్ యెవరో కొట్టేశారు.అయిటే దొంగ చెయ్యి జేబులో వుండగానే వాడు పట్టుకున్నాడు. ఆ రోజుల్లో పోలీస్ కంట్రోల్ రూం అలంకార్ సినీమా పక్కనే మైన్ రోడ్డు మీద వుండేది.ఇప్పుడు సిల్క్ ఎంపోరియం వున్న మేడమీద. ఇద్దరం దొంగని తీసుకుని అక్కడైకి వెళ్ళాం.నేను వద్దంటున్నాను. నీ పర్స్ ఒచ్చేసిందికదా ఆకలేస్తోంది పద అని. వాడేమో ఇలా వదిలేస్తే మరొకళ్ళ పర్స్ కొట్టేస్తాడు. పోలీసులకి అప్పగించాల్సిందే అని తీసుకు పోయాడు. ఆ నాటి దొంగలు కూడా అమాయకులే. ఇప్పుడైతే మేమింత మాట్లాడే లోగా యేంజరిగేదో!తీరా వెళ్ళిన తరవాత ఆ దొంగని పోలీసులు ప్రశ్నించసాగారు.కొంతసేపయాక వాళ్ళ అసలు పధ్ధతులు తీశారు.ఒక్కొక్క దెబ్బా పడుతుంటే తనకే తగిలినట్టు విలవిల లాడసాగేడు నాగభూషణరావు. కాస్సేపటికి పోలీసులకి అడ్డుపడి కొట్ట వద్దని బతిమాలాడు.యెలాగోలా ఆపించి. బయటకి వచ్చి హాస్టల్ గదికి వెళ్ళిన దాకా సైలెంట్ గా ఉండిపోయాడు. వాడు మామూలు మనిషవడానికి రెండు మూడు రోజులు పట్టింది.నాలుగో రోజు మంగళవారం--వాడి మౌనవ్రతం! ఆ నాగభూషణరావే తరువాత ఐ పీ ఎస్ పాసై ఢిలీలో ఉన్నత పోలీసు పదవులు సాధించి రిటైరయ్యాడు.మరి పదవీ కాలంలో ప్రశ్నా విధానాలు మార్చాడో లేదో తెలీదు. మార్చే వుంటాడు. విషాదమేమంటే కొడుకు చిన్న వయసు లోనే మరణించడం. అతని పేరుమీద ట్రస్ట్ పెట్టి తను పుట్టి పెరిగిన చోట్లలో పేద విద్యార్ధులకి సాయంచేస్తున్నాడు.సాయం అందిన వాళ్ళు అర్హులుగా పెరుగుతారని ఆశిద్దాం.AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-66804509207180197952009-07-11T17:36:00.001-07:002009-07-11T17:36:54.466-07:00ముల్లుఒక యుగం అయినట్టుగా వుంది. రిప్ వాన్ వింకిల్ లాగ నిద్ర పోయానా!నిద్రలో పీడకలలాంటి నిజం ఒకటి జరిగి మనసు కలిచివేసింది.ఇన్నాళ్ళకి మామూలవుతున్నా[నా?] మా ఎదురింటిలో సన్నగా పొడుగ్గా ఒక అమ్మాయి వుండేది. ఆ అమ్మాయి గీతం లో ఇంజనీరింగ్ చదివేది.రోజూ ఉదయం నేను వాకింగ్ చేసి తిరిగి వచ్చే సమయానికి ఆ అమ్మాయి కాలేజికి వెళుతూ కనిపించేది.కాగడామల్లెలా తయారై చిరునవ్వుతో పలకరించేది. నేనూ పలకరించి బాగున్నావా అనో బాగా చదువుతున్నావా అనో అడుగుతూ వుండే వాడిని.తరవాత రోజంతా మరి ఆ అమ్మాయిని కలిసే సందర్భమే వుండేది కాదు.కొన్ని రోజులు నేను ముందుగాలేచి వాకింగ్ కి వెళ్ళడమో లేదా బధ్ధకించడమో జరిగి ఆ అమ్మాయిని కలవలేదు. బధ్ధకానికి బరువెక్కువై డాక్టరు చేత చీవాట్లు తిని మళ్ళీ మామూలు సమయానికి వాకింగ్ మొదలు పెట్టి రోజూ ఆ అమ్మాయిని కలవడం మొదలైంది.ఒకరోజు వాకింగ్ కి వెళ్ళే ముందే పెందరాళే లేచిపోయాను.తోచక నెట్ తెరిచి మ్యూజిక్ సైట్లు బ్రౌజ్ చేస్తూ ఫ్యూషన్ రామదాసు అనే ఆల్బం విన్నాను.బాగా నచ్చింది.సరే వెంటనే నా మొబైల్ లోకి డౌన్ లోడ్ చేసి జేబులో పెట్టుకుని వాకింగ్ బయలుదేరాను. తిరిగివస్తున్నప్పుడుకూడా ఆ పాటలు వింటూ వస్తుంటే ఆ అమ్మాయి కనబడింది. అన్య మనస్కంగా పాటలు వింటున్న వాడిని తిరిగి పలకరించలేదు. రియలైజ్ చేసి వెనక్కి తిరిగి చూసేటప్పటికి ఆ అమ్మాయి చాలా దూరం వెళిపోయింది. నిజంగానే చాలా దూరం వెళిపోయిందని మర్నాదు సాయంకాలంగాని తెలియలేదు.ముందు రోజు చేసిన తప్పు దిద్దుకోవాలని మర్నాడు ఆ అమ్మాయిని కలిసే సమయానికి వాకింగ్ వెళ్ళాను.కాని ఆ అమ్మాయి కలవలేదు .ఇంటికొచ్చి ఈనాడు తెరిచి చూస్తే లోకల్ పేపర్లో ఇంజనీరింగ్ విద్యార్ధిని రుషికొండ బీచ్ లో ఆత్మహత్య అని వుంది.అయ్యో అని పెట్టేశాను. సాయంత్రం మా పనిమనిషి మా ఆవిడతో చెప్పింది. మా యెదురింట్లో వుండే అమ్మాయి చచ్చిపోయిందని బాడీని తీసుకు వెళ్ళడానికి అదేదో వూరినించి వాళ్ళ తలిదండ్రులు వచ్చారనీ. యెక్కడో కలుక్కుమంది.ఆ పిల్ల తో వ్యక్తిగతంగా నాకెలాంటి పరిచయమూ లేదు.తన బాధలేమిటో నాకు తెలీదు.కాని ఆ రోజు ఉదయం పట్టించుకోకుండానేను తిరిగి పలకరించకపోవడం తన నెవరూ పట్టించుకోటంలేదు ఆఖరికి ఈయన కూడా అనే నిరాశకి సాయమయిందా.నాకు తెలీకుండానే నేను అంతిమతృణాన్నయ్యానా అనే ముల్లు ఇన్నిరోజులుగా నానూ గుచ్చుతూ యే పనీ సంతోషంగా చెయ్యనివ్వలేదు. ముఖ్యంగా నా విద్యార్ధులు ఒకరిద్దరిని ఇదే పరిస్థితుల్లో నేను ఆపగలిగాను.ఈ అమ్మాయిని కూడా ఆపగలిగి వుండేవాడినా! యేమో.AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-18754873937703867912009-05-05T17:19:00.000-07:002009-05-05T17:32:15.291-07:00యూనిసెక్సూ బ్రాహ్మణోత్తముడూకాన్వొకేషన్ కి ఇచ్చిన పాసులపై నంబర్లుండేవి. దాని ప్రకారం సీటు దగ్గరకి వెళితే ఆ కుర్చీలో ఒక పాకెట్లో డిగ్రీ , కాన్వొకేషన్లో చెయ్యాల్సిన పనుల జాబితా ,తీసుకోవల్సిన శపథం కాపీ ఇత్యాదులు వుండేవి. అవి తీసుకుని కూర్చోవాలి. వేరే ఇవ్వడం అదీ ఏమీ వుండదు-మెడల్సు పుచ్చుకునే వాళ్ళకి తప్ప.నేను ఎం ఎస్ సీ టెక్ ఫస్టియర్ చదువుతున్నప్పుడు బి ఎస్ సీ డిగ్రీ తీసుకున్నాను అందర్లాగే.మా పాతకాలేజి నించి మిత్రులు కూడా వచ్చేరు ఈ పని మీదే. వాళ్ళలో గోపాలరత్నం అనే అమ్మాయి కూడా వచ్చింది.ఈ యూనిసెక్స్ పేరుతోనే వచ్చింది తంటా. ఆ అమ్మాయి తన సహ విద్యార్ధినులతో కలిసి లోపలకి వెళ్ళాక అసలా అమ్మాయి నంబరున్న సీటే లేదు అక్కడ!ఇలాంటి చిన్న పొరపాట్లు ఆ రోజుల్లో జరిగేవికాదు--చండశాసనులనిపించుకున్న సూపరింటెండెంట్లుండేవాళ్ళు రిజిస్ట్రారాఫీసులో.వెతగ్గా వెతగ్గా సంగతి బయటపడింది. ఆ నంబరు సీటు మగవాళ్ళ సీట్లలో వుంది. పోనీ పాకెట్ తీసేసుకోమంటే-- డిగ్రీ మీద మిస్టర్ గోపాలరత్నం అని రాసి వుంది.అది పనిచెయ్యదే!ఈలోపల కాన్వొకేషన్ మొదలయ్యే టైమయిపోతోంది.అక్కడ వున్న సూపరింటెండెంటుని అడిగితే. ఆ పాకెట్ ఆఫీసులో ఇచ్చేసి లెటర్ పెట్టమన్నాడు. అమ్మాయి మాతో హాస్టల్లో పడుకునే రోజులు కాదుకదా. అందుకని ఒక కాగితం మీద సంతకం పెట్టించి ఆ పాకెట్ తీసుకుని ఆమెని సరదా చూసేసి ఇంటికి పొమ్మన్నాం మరునాడు ఉదయమే క్లాసు ఎగ్గొట్టి ఆ డిగ్రీ , జరిగింది వివరిస్తూ ఒక ఉత్తరమూ పట్టుకుని రిజిస్ట్రారు వారి ఆఫీసుకి వెళ్ళి మొదటి అంతస్తులో ఒక చివరికి వున్న ఆ సెక్షను కి వెళ్ళి గుమ్మం లో నిలబడి లోపలికి తొంగి చూస్తూ నిలబడ్డాం. యు వి రమణయ్య గారనే సూపరింటెండెంటు కళ్ళజోడు పైనించి చూసి తల యెగరేశాడు యెందుకూ అన్నట్టు. ఆ రోజుల్లో వాళ్ళన్న భయంగానే వుండేది--వాళ్ళ నిజాయితీ రుజువర్తనమే వాళ్ళకా మర్యాద తెచ్చేవనుకుంటాను.పైగా యే క్షణంలోనైనా రిజిస్ట్రారు వస్తారేమోనన్న దడ --కూర్మావేణుగోపాలస్వామి గారివ్యక్తిత్వమూ అలాంటిదే. సరే రమణయ్యగారి సైగకి జవాబుగా చేతిలోని కాగితాలని పైకెత్తి ఆడించాను . మళ్ళీ తల తాటించారు. అంటే రమ్మని అన్న మాట.లోపలికి వెళ్ళి ఆయన ముందు నిలబడి చేతికి కాగితాలు అందించాం. ఒక సారి డిగ్రీ పక్క చూసి రేపు సాయంకాలం అన్నారు. ఒక్కమాటే నన్నమాట ఆ వేళకి.సమస్యకొంచెం వివరించబోయాం 'ఇదీ' అంటూ. ఈ సారి తల గుండ్రంగా తిప్పి చెయ్యి గాల్లోకి ఊపేరు. అర్థం అయింది వెళ్ళమని మేమూ అర్థం చేసుకుని ఇంకోచెంసేపుంటే గెంటిస్తాడేమోనని వచ్చేశాం. గెంటిస్తే ధర్నా చెయాలని అప్పట్లో తెలీదుగా.రెండోరోజు సాయంత్రం అయిదింటికల్లా టంచనుగా వెళ్ళీ నిలబడ్డాం. మళ్ళీ ఆయనే. సూపరింటెండెంటుకి తప్ప మరెవరికీ బయటవాళ్ళతో మాట్లాడే హక్కు లేదు ఆ సెక్షన్లో. పేరు ? అని ప్రశ్నించేరు--డిగ్రీ మీదదని ఊహించి గోపాలరత్నం అన్నా ఊఉ అని తన ముందున్న దస్త్రం లోంచి వెతికి చేతికిచ్చేడు.చూసుకున్నాం. మిస్ గోపాలరత్నం అని వుంది. థాంక్సండీ అని వెనుతిరిగాం. ఉండు అని హుంకరించేడు. గతుక్కుమని వెనక్కి తిరిగేం. సంతకం చెయ్యద్దా అని పుస్తకం ముందుకి తోసేడు. సరేనని సంతకం చేసిచ్చి నిలబడ్డాం మళ్ళీ పిలిస్తే వెనక్కి తిరగడమెందుకని. ఒకసారి సంతకం చూసి ఇదేమిటి ? గోపాలరత్నం నువ్వు కాదా? అని డిగ్రీ వెనక్కిమ్మన్నట్టు చెయ్యి చాచేడు. కంగు తిని సీత రాముడికేమవుతుందో పూర్తిగా వివరించి చెప్పాను. అవును కదూ అని కళ్ళ జోడు సర్దుకుని మళ్ళీ చెయ్యి ఊపాడు. అమ్మయ్య అని బయటపడ్డాం. అయ్యా అదీ రమణయ్య గారితో నా తొలి పరిచయం. తరవాతి రోజుల్లో ఆ బ్రారహ్మణోత్తముడు చాలా మంచి మిత్రులయ్యేరు.AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-67407920599304820882009-02-13T02:25:00.001-08:002009-02-13T02:25:47.632-08:00convocationఆంధ్రా యూనివర్సిటీ జీవితంలో ముఖ్య స్థానంలో హాస్టల్ జీవితం, మెస్సులు , కాంటీన్ ఆక్రమిస్తాయి. ఇక్కడేకాదు --ఐ ఐ టీ విద్యార్ధులని అడిగినప్పుడూ ఇదే చెప్పారు. వీటికి సంబంధించిన జ్ఞాపకాలూ మధురమే. మెస్సుల్లో ఫీస్టులని వివిధ సమయాల్లో నిర్వహించే వాళ్ళు. వాటికి మిత్రులని గెస్టులుగా పిలిచే యేర్పాటు వుండేది. దాదాపు పెళ్ళి భోజనాల్లాగ మంచి సందడి వుండేది. సంవత్సరాంతంలో వోపెన్ ఎయిర్ ఫీస్టు వుండేది. దానికి మాస్టర్లని పిలిచే రివాజు వుండేది. ఒక చీఫ్ గెస్టు ప్రముఖుల్నెవర్నైనా పిలిచే వాళ్ళం. కాన్వొకేషన్ ప్రతి సంవత్సరం డిసెంబర్ మొదటి శనివారం నిర్వివాదంగా నిర్వహించే వారు. దీనికి ఒక ప్రాముఖ్యత యేమంటే అప్పట్లో డిగ్రీ [బి ఏ, బి ఎస్ సీ వంటివి] పాసైనవాళ్ళకి కూడా కాన్వొకేషన్ లోనే డిగ్రీ ఇచ్చే వారు. ఎం ఏ ఎం ఎస్ సీ మొదటి సంవత్సరం విద్యార్ధులందరూ ఆ మార్చిలో డిగ్రీ పాసయిన వాళ్ళే వుండేవాళ్ళు--స్వాభావికంగా. అందుకని వాళ్ళందరూ కూడా కాన్వొకేషన్లో డిగ్రీ తీసుకునే వాళ్ళు యూనివర్సిటీలో చేరకపోయినా మిత్రులిక్కడవుండడంతో పాసైన మిగిలిన వాళ్ళు కూడా కాన్వొకేషన్ కి హాజరయ్యే వాళ్ళు. దానితో ఒక పండగ వాతావరణం వుండేది.పైగా డిగ్రీ తీసుక్లునే వాళ్ళు గౌన్ ధరించాలనే నిబంధన వుండడంతో గౌన్లు అద్దెకిచ్చే వాళ్ళతో హాస్టల్ అరుగులన్నీ నిండి వుండేవి. మరి ఫొటోలు తీసే వారు సరేసరి. ఈ సమయంలోనే యువజనోత్సవాలు జరిగేవి. అంతర్ కళాశాలల నాటక పోటీలు జరిగేవి. మూడేళ్ళకోసారి ఈ సమయంలోనే వైజ్ఞానిక ప్రదర్శన కూడా వుండేది. పైగా ఈ సమయంలోనే ఒక ఫీస్టు కూడా వుండేది.స్వస్థలాలనించి డిగ్రీ తీసుకోడానికి వచ్చిన మిత్రులకి ఆతిధ్యమియ్యడానికి మంచి అవకాశంగా వుండేది. ఈ పండగలో పాలు పంచుకోడానికి నాకు చాలానే అవకాశాలు వచ్చాయి. యెందుకంటే విజయనగరంలో బి ఎస్ సీ చదువుతున్నప్పుడుకూడా నాటకాల పోటీలకి మూడేళ్ళు వచ్చాను.సరే తరవాత ఆ గూటి పక్షినే కాబట్టి అలవాటైపోయింది.సంఖ్య యెక్కువ కావడంతో క్రమేణా డిగ్రీ పాసయిన వాళ్ళకి ఇక్కడ పట్టాలివ్వడం మానేశారు. ఆ అందమూ పోయింది--అన్నిటిలాగానే. ఇంతకీ ఇదెందుకు మొదలెట్టానంటే నేను డిగ్రీ తిసుకున్న సంవత్సరం ఒక విచిత్ర సంఘటన జరిగింది.దానిగురించి వచ్చే సారి.AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-78517383905854595602009-01-25T03:14:00.000-08:002009-01-25T03:19:26.966-08:00సహదేవోపాఖ్యానం-2సాయంత్రం ఆరయ్యేప్పటికి అందరమూ మా రూము ముందున్న ఎంక్లోజర్ లో కూచున్నాము. సినిమా ఆరింటికవుతుంది. సహదేవుడు బస్సెక్కడానికి మరో అరగంట తీసుకున్నా యేడింటికల్లా రావాలి. వాడికి మెస్సు తెరవగానే తిండికి తయారవడం[ క్రీం బాచి] అలవాటు కనుక వీలయినంత తొందరగా వచ్చేయాలి. ఈ లో గా అవుట్ గేటు నించి మిరపకాయ బజ్జీలు తెచుకుని తింటూ వాడి అనుభవం వినడం కోసం వేచిచూస్తున్నాం. యేడయినా వాడి జాడ లేదు.మెస్సుకి వెళిపోయుంటాదని మేం కూడా వెళ్ళాం. మా భోజనాలు పూర్తిచేసినా వాడు రాలేదు. వాడి కోసం చూద్దామన్నా సీట్లు ఖాళీ చెయ్యాలి. మెస్సు ముందే కుర్చీలు తెప్పించి వేసుకుని కూర్చున్నాం తొమ్మిదిన్నరయినా వాడు కనబడలేదు.[శనివారం పదిన్నర దాకా మెస్సుంటుంది.] తప్పిపోయాడేమో అని అనుమానం వచ్చింది. అయితే రావలసింది యూనివర్సిటీ కి కనుక యెలాగైనా వచ్చేస్తాడు పరవాలేదని యెవరి రూముకి వాళ్ళు వెళిపోయాం . రాత్రి యెప్పుడొచ్చాడో యేమోకాని పొద్దున్న లేచి చూసేప్పటికి గదిలో ముసుగు కప్పుకుని నిద్రపోతున్నాడు. లేపి యేమయిందని అడిగితే యేమీ మాట్లాడలేదు. సైలెంట్ గా మెస్సుకి వెళ్ళి టిఫిన్ తిని వచ్చేశాడు. తరవాత కొంచెంసేపటికి ఇంతకీ ఆ సరస్వతీ టాకీసు యెక్కడుందిరా అని సగం యేడుస్తున్న గొంతుతో అరిచాడు.అయితే నువ్వు సినిమా చూడనే లేదా అని హాచ్చెర్య పోయాం[నవ్వు దాచుకుంటూ] హాలు కనిపిస్తేకద సినిమా చూడ్డానికి. మీరు తిన్నగ దారి చెప్పకుండా నన్నేడిపిస్తారా అని కోపించాడు. అదేమిట్రా చౌల్ట్రీ దగ్గిర దిగి యెవర్నైనా అడగమన్నాం కదా అంటే ఆ వాడేమో చౌల్ట్రీ యెదురుగా వున్న రోడ్డు మీద వెళ్ళమన్నాడు అలా వెళితే వెళితే రైలు పట్టాలూ బ్రిడ్గీ వచ్చాయి ఇంకా ముందుకెళితే రైలుగేటొచ్చింది అక్కడడిగితేనేమో నన్ను అదోలా చూసి వెళిపోయారు .ఆ చుట్టూ తిరిగి తిరిగి యెంతకీ కనపడక పోతే ఇంతలో రెండో నంబరు బస్సు కనిపించింది. ఇంక అది యెక్కి రూముకి వచ్చాను. అన్నాడు. మాకేమీ అర్ధం కాలేదు.కొంచెం సేపటికి వెలిగింది. వాడు అమాయకుడనుకున్నామే కాని మరీ ఇంత అనుకోలేదు. యేమయిందంటే వాడు వెళ్ళిన రోడ్డు మీద ఒక అయిదు నిమిషాలు నడిచాక కుడిపక్క తిరగాలి. ఇప్పుడయితే అక్కడ డాల్ఫిన్ హోటలూ జ్యోతీ థియేటరూ వున్నాయి. అప్పుడవేమీ లేవు. అక్కడ వాడెవర్నైనా మరోసారి అడిగివుంటే బాగుండేది. అలా కాకుండా తిన్నగా ముక్కుకి సూటిగా వెళ్ళాడు.అయినా అప్పటికి రాజేశ్వరీ మనోరమా వంటి సినిమాహాళ్ళు లేవు-ఇప్పుడూ లేవనుకోండి!. చావుల మదుం బ్రిడ్జి దాటి కూడా వెళ్ళి రామ్మూర్తిపంతులు గేటు దగ్గిరకి వెళిపోయాడు. అక్కడికి వెళ్ళి సరస్వతీ టాకీసని అడిగితే అదోలా చూడరామరి!ఇంతకీ అసలు సందేహం తీరలేదు. మరి అంత సేపేం చేస్తున్నావురా అని అడిగితే మీరంతా ఆట పట్టిస్తారని అయిదింటి నించీ లైబ్రరీ లో కూర్చున్నాను. అని సెలవిచ్చాడు. అందరం తలో దెబ్బా వేసి ప్రాయశ్చిత్తంగా వాణ్ణి వూటీ హోటలుకి తీసుకెళ్ళి స్పెషల్ మీల్సు పెట్టించి బందిపోటు సినిమా చూపించి పాప నాశనం చేసుకున్నాం. తరవాతి రోజుల్లో ఆ అమాయకత్వాన్నంతా వదిలించుకుని టాప్ రాంకరై వో ఎన్ జీ సీ లో ఉన్నతోద్యోగి అయ్యాడు వాడికి నా శుభాకాంక్షలు. చదువుతాడు నాకు తెలుసు.AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-37254074768570791702009-01-23T02:57:00.000-08:002016-04-04T02:48:27.789-07:00సహదేవోపాఖ్యానంనిన్న యెందుకనో సహదేవుడు గుర్తుకొచ్చి మళ్ళీ రాయడానికి పురికొల్పాడు. సహదేవుడు నేను చేరినప్పుడ యూనివర్సిటీలో చేరాడు-జియోఫిజిక్సులో చేరాడు. గ్రామీణ ప్రాంతం నించి వచ్చినవాడవడంచేత కొంచెం అమాయకంగా వుండేవాడు మొదట్లో- తరవాత షరామామూలే కదా.1963 ఆగస్టు నాటి సంగతి.అప్పటి విశాఖకీ నేటి విశాఖకీ రాజసులోచనకీ ముమైత్ ఖాన్ కీ ఉన్నంత తేడా.యూనివర్సిటీకీ టౌన్ కీ మధ్య అగాధమే అనవచ్చు. మరో వూరెళ్ళినట్టే వుండేది.రాత్రి తొమ్మిదయ్యాక తిరిగి రావడమంటే నడకే. ఆటోలు లేవు. రిక్షావాడు లాగలేడు.[రిక్షా వాడితో సి ఆర్ చంద్రన్ కధ కూడా వుంది. సమయానుసారం అదీ వస్తుంది] మొదటాట సినిమాకి వెళితే తిండీ దొరకదు. అందుకని అయితే మేట్నీ కీ లేకపోతే యెలాగా నడవాలి కాబట్టి సెకండ్ షోకీ వెళ్ళేవాళ్ళం.మరి సెకండ్ షో అంటే నిర్మానుష్యంగా వున్న దార్లో కొంచెం ధైర్యం కాని బోలెడు మొండితనం కాని వుండాలి.అలాంటి రోజుల్లో బందిపోటు సినిమా రిలీజయింది. సరస్వతీ టాకీసులో. అన్న గారి సినిమా పైగా అప్పట్లో విశేషాకర్షణగా బోలెడు నేలబారు నృత్యాలున్న సినిమా.మేం హెడ్ వాకింగ్ చేసి మొదటి రోజునే చూసివచ్చి తెగ కబుర్లు చెప్పుకున్నాం. వినివినీ సహదేవుడికి నోరూరింది.చూడాలి చూడాలి. వాడప్పటికా వూరొచ్చి వారమే అయింది. విశాఖలో దారులు అంతబాగా తెలిసిన వాడు కాదు. సినిమాకి తనే టిక్కెట్టుకొని తీసుకెళతానని ఎవర్నైనా కలిసి రమ్మనీ చాలా అడిగాడు. యే బుధ్ధితో ఉన్నారో ఎవరూ పలకలేదు. మర్నాడు శనివారం. మధ్యాహ్నం పన్నెండింటికల్లా బయలు దేరి తనే వెళ్ళాడు. టిక్కెట్టు దొరక్కపోతే యెలా సంపాదించాలో తలో సలహా ఇచ్చారుకాని ఎవరూ కదల్లేదు.కొంచెం విశాఖ గురించి గుర్తు చెయ్యాలి. అప్పట్లో సిటీ కి వెళ్ళాలంటే టర్నర్స్ చౌల్ట్రీ నే ముఖ్య బస్ స్టాపు. ఇప్పట్లా దాన్ని సూపర్ బజార్ అనే వారు కాదు. నిజానికి అప్పుడు సూపర్ బజారింకా లేనేలేదు.ఆ స్థలంలో ఒక టీచర్ ట్రైనింగ్ స్కూలుండేది. సరే జగదంబ సంగతి చెప్పక్కరలేదు.అప్పట్లో యెల్లమ్మ తోట అనబడే ఆ స్టాపు దగ్గర దిగినా అక్కడేమీ ఉండేవి కావు. అందుకని చౌల్ట్రీ దగ్గర దిగమని మరీ మరీ చెప్పి కాగితం మీద రాసి ఇచ్చి మరీ సాగనంపాం. బస్సుకి పన్నెండు పైసలు సినిమాకి రూపాయి పది పైసలు. ఇంటర్వెల్లో సోడా మూడు పైసలు,తిరిగి బస్సు పన్నెండు పైసలు పైసలు, వెరసి రూపాయి ముఫ్ఫయ్యేడు పైసలు యెందుకన్నా మంచిది రూపాయిన్నర తీసుకెళ్ళమని కూడా చెప్పాం . నవ్వకండి సినిమా కెళ్తే మాఖర్చు ఆ రోజుల్లో అంతే-- మేటనీ కైతే! అదే మొదటాట కైతే తిరుగు బస్సుండదు కాబట్టి ఇంకా తక్కువ.టిఫిను కూడా తింటే మరో ఇరవై ఎనిమిది పైసలు. ఆ మాట పక్కన పెడదాం. వాడు వెళ్ళిన తరవాత ఆ మధ్యాహ్నమంతా వాడు యెలా గడుపుతాడో తలుచుకుని తలుచుకుని ఒకటే ఆనందించాం-- బారిష్టరు పార్వతీశం గారిని కూడా తలుచుకున్నాం.మొత్తానికి మంచి మధ్యాహ్నం.ఇంతకీ యేమయింది?AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-51454128709312310272008-12-21T03:01:00.000-08:002008-12-21T03:02:56.232-08:00drying upనాలుగు దశాబ్దాలకిందటి మాట.అప్పట్లో జె బాపురెడ్డి గారు విశాఖలో ఉండేవారు. మా అక్క తురగా జానకీరాణి ఏదో పని మీద ఇక్కడికి వచ్చి పాత మిత్రుణ్ణి చూడాలని నన్నుకూడా తీసుకుని వెళ్ళింది.వాళ్ళ పిచ్చాపాటీలో ఆయన్ని అడిగింది .మీకెప్పుడైనా ఒకసారి యేమీ రాయలేకుండా అయిపోతుందా అని. తనకి ఉన్నట్టుండి అలా అయిందని యేదన్నా రాద్దామంటే అసలు మనసు పుట్టడంలేదనీ అంది. ఆయనేదో సమాధానం చెప్పారనుకోండి. నేను మాత్రం కుర్రతనపు వేడిలో వాళ్ళ హిపోక్రసీ కి నవ్వుకున్నాను. ఈ మధ్యనే ఆ బాధేమిటో తెలిసింది. కొన్ని దశాబ్దాలుగా ఫిజిక్సో ఎలెక్ట్రానిక్సో కధలో బ్లాగులో అదేపనిగా రాస్తూనే పోయినా గత నెల రోజులుగా మనసటుపక్క పోవడంలేదు. ఈ రోజే కొంచెమైనా చెయ్యి కదిలింది. నన్ను రాయమన్న కంపెనీలన్నీ జుట్టు పీక్కుంటున్నాయి. ఇద్ మొదలేమో అని ఆశగా వుంది.AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-10966473529582480302008-12-12T01:16:00.000-08:002009-03-05T02:16:58.379-08:00<div> </div>AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-54238727714493307912008-10-24T02:07:00.000-07:002008-10-24T02:16:26.900-07:00ఉపేంద్రనాధ్ గురించిచెప్పాలి.అతను ఇంగ్లీషులో మామూలుగా మాట్లాడే పదాలకి తెలుగు మాటలు సృష్టించడంలో నిష్ణాతుడు. మాటవరసకి వర్క్ షాప్ ప్రాక్టికల్సుని కార్మికుల కార్యక్రమం అని నామకరణం చేసింది అతనే. అలాగే ఎలెక్ట్రానిక్స్ లాబ్ లో వైర్ల మీద ప్లాస్టిక్ స్లీవింగ్ తీసే కార్యక్రమాన్ని తోలు తీయడం అని అన్నదీ అతనే.షడాననరావు రూమ్మేటుగా చాలా గమ్మత్తయిన జంటల్లో ఒకడుగా మమ్మల్ని అలరించెవాడు.అతని పెదనాన్నగారు పేరెన్నికగన్న సైంటిస్టు అంతే కాకుండా మా డిపార్ట్మెంటుకి అనేక సార్లు యెక్జామినరుగా వచ్చి కర్కోటకుడని పేరు తెచ్చుకున్నవాడు. ఆయనగురించే తొమ్మిదీ లేక తొంభయ్ అనే నానుడి వచ్చి భూప్ రాజ్ పాండే లాటివాణ్ణి గడగడలాడించింది.యెవరా పాండే యేమాకధ అంటే కొంచెం ఆగాలి మరి. ఉపేంద్రనాధ్ మాతో పాటు యెలెక్ట్రానిక్స్ స్పెషల్ తీసుకున్న అయిదుగురిలో ఒకడు. ఎం ఐ టి శాస్త్రి గారి మాటకే బిక్కచచ్చిపోయిన జే ఎస్ ప్రకాశరావు కి కొండంత అండగా నిలిచిన వాడు. ఈ కధలన్నీ వినాలంటే కొంచెం ఆగాలి మరి.`AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-5968494636792894852008-10-23T04:49:00.000-07:002008-10-23T04:51:07.633-07:00bahukaladarsanamకంప్యూటర్ మీద కూర్చున్నప్పుడల్లా నా మనమరాలు వొళ్ళోకెక్కి మారాం చెయ్యడంచేత ఇన్నాళ్ళూ పోస్టు చెయ్యడం కుదరలేదు. మనమరాళ్ళతోనూ కొడుకూ కోడలు తోనూ కాలం ఆనందంగా గడిచిపోయింది.ఇప్పుడు మళ్ళీ విశాఖపట్నంలో నా ఇంట్లో వున్నాను. సియాటిల్ లో ఉన్నప్పుడే విశాఖలోనే వుండే మా పెద్దబ్బాయి కూడా వేరే పని మీద సియాటిల్ రావడం అందరంకలిసి కాలం గడపడం ఒక మెరుపు. అన్నదమ్ములిద్దరూ చాలాకాలంతరవాత వాళ్ళిద్దరే కలిసి వూరిమీద రెండురోజులు బలాదూరు తిరిగారు.కాలేజిరోజులతరవాత దాదాపు పదిహేనేళ్ళకి. మా కోడలూ మేము వాళ్ళని రెండు రోజులు వొదొలేశాం.తిరుగు ప్రయాణంలో కొంత కష్టం కలిగింది- మా విమానం యే సీ చెడిపోయి వెనక్కి ఆంస్టర్డాం వెళ్ళిపోవడంతో. కట్టు బట్టలతో ఒక రోజుండాల్సి రావడమూ ఇండియా వచ్చేక హైదరాబాదు నించి విశాఖ కి రిజర్వేషన్లన్నీ వృధా కావడమూ ఇత్యాదులు.ఉపేంద్రనాధ్ గురించి చెప్పాల్సిన చోట ఆగాను. మళ్ళీ రేపు మొదలు పెడతాను.AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5080479520773753531.post-76617839175439695792008-08-17T11:44:00.000-07:002008-08-18T20:01:11.326-07:00షడాననరావుఈసారి షడాననరావు గురించి చెప్పాలి. మంచి మిత్రుడు.కలుసుకుని ఇన్నాళ్ళయినా యెప్పటికీ ఆప్తుదే.గవర్నమెంటు కాలేజిల్లో ప్రిన్సిపాలుగా చాలాచోట్ల చేసి రిటైరై గుడివాడలో ఇల్లు కట్టుకుని సెటిలయ్యాడు. వాళ్ళమ్మాయి పెళ్ళి చేశాడీమధ్యనే.మేమందరం ఒక రూములో కూర్చుని కబుర్లూ పిచ్చాపాటీ చెప్పుకుంటూ వుండే వాళ్ళం.ఒకరోజు ఆంధ్రప్రభ వారపత్రిక ఒకరు గట్టిగా చదువుతుంటే యెవరకితోచిన కామెంట్లు వాళ్ళు చేస్తూ పోయే వాళ్ళం . ఆ పత్రికలో మాలతీ చందూర్ జవాబులూ ఆంధ్రపత్రికలో ఒకవారం విపరీతం ఇలాటివన్నీ మాకు విందు భోజనంలా వుండేవి. జవాబుల్లో ఒకరోజు యెవరో ఐ యె ఎస్ పరీక్షలగురించి అడిగితే మాలతి గారు తన పేటెంటి శైలిలో ఆ పరీక్షల గురించీ అందులో ఒచ్చే ప్రశ్న ల తరహా గురించీ ప్రవచించేరు. బంతి నేలకి కొడితే మళ్ళీ పైకెందుకొస్తుందనే ప్రశ్న గురించి ప్రస్తావించారు. షడాననరావు వంక చూసి యేం భాయ్ యెందుకొస్తుందంటావ్ అని అడిగాడు ఉప్పిగాడనబడే ఉపేంద్రనాథ్[అతనిగురించీ చెప్తాను. షడాననరావ్ అందర్నీ భాయ్ అని పిలిచే వాడు. మేమూ అతన్నంతే. టౌనుకెళ్ళి టెరికాట్ షర్టు చింపించుకొద్దాం రా భాయ్ అన్నాడంటే అతనికి మనియార్డరు వచ్చినట్టే.] కొంచెం సేపు ఆలోచించి, "యెందుకంటే యేం చెప్తాం భాయ్ , దానికి పుట్టుక తో వచ్చిన బుధ్ధది. " అని తేల్చేశాడు షడాననుడు.ఇంకో సారి మరెవరో చదువుతున్నారు ఒక వుత్తరం." నేను ఈ వుత్తరం తెనాలి నించి రాస్తున్నాను, నా పేరు -----. వయస్సు పధ్ధెనిమిది సంవత్సరాలు. ఇంకా పెళ్ళికాలేదు.--" తరవాత మాట చదివే ముందే ఉపేంద్రనాథ్ స్వగతాన్ని గట్టిగా అన్నాడు."యేమిటో యీవిడకంత తొందర!". ఇలా వుండేవి మా కాలక్షేపాలు.టీవీలూ, డిస్క్ మాన్లూ ,పబ్ లూ లేని రోజులు కదా!AshokJayantihttp://www.blogger.com/profile/01565908939827621161noreply@blogger.com0